Tijdens de 18e zitting van het Intergouvernementeel Comité voor de bescherming van het immaterieel cultureel erfgoed in Botswana, besliste Unesco om de traditionele irrigatie – ‘het witteren’ – op de ‘Representatieve Lijst van het Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid’ te plaatsen.
Traditionele irrigatie van grasland – in Vlaanderen ook wel witteren genoemd – is een eeuwenoude landbouwtechniek, waarbij stromend water via sloten en greppels tot op het grasland wordt geleid. Witteraars gebruiken enkel de zwaartekracht en de natuurlijke stroming van het water, zonder inzet van pompsystemen. In grote delen van Europa werd grasland vanaf de vroege middeleeuwen tot diep in de twintigste eeuw op deze manier bevloeid, ook bij ons in België. In onze regio kennen we het ‘witteren’ vooral als ‘wateringen’.
Om de kennis en kunde over witteren op internationaal vlak te borgen, werkten zeven landen samen aan een uitgebreid dossier tot erkenning. Beoefenaars uit België, Oostenrijk, Duitsland, Italië, Luxemburg, Nederland en Zwitserland werden begeleid door experts, ngo’s, natuurparken en overheidsinstanties om hun aanvraag in te dienen bij het Intergouvernementeel Comité voor de bescherming van het immaterieel cultureel erfgoed. En met succes.
Een van de gebieden die daarbij ingeschreven worden op deze lijst is De Grote Watering te Lommel-Kolonie. In onze regio vinden we een nog actieve watering in Mol De Maat. Deze watering wordt beheerd door Natuurpunt. Relicten van wateringen vinden we in Rauw, op het voormalige Koninklijk Domein der Kempen, in Retie, Balen op de Malou, enzovoort. Een heel relevante erkenning dus, ook voor onze regio!
